Rosa de abril:

Nasín cando as prantas nasen,

no mes das froles nasín,

nunha alborada mainiña,

nunha alborada de abril.

Por eso me chaman Rosa,

mais a do triste sorrir,

con espiñas para todos,

sin ningunha para ti. 

Desque te quixen, ingrato,

todo acabóu para min,

que eras ti para min todo,

miña groria e meu vivir.

¿De qué, pois, te queixas, Mauro?

¿De qué, pois, te queixas, di,

cando sabes que morrera

por te contemplar felís?

Duro cravo me encravaches

con ese teu maldesir,

con ese teu pedir tolo

que non sei qué quer de min,

pois dinche canto dar puden

avariciosa de ti.

O meu corasón che mando

cunha chave para o abrir.

Nin eu teño máis que darche,

nin ti máis que me pedir.

E agora o meu: