A xustiza pola man:

 

Aqués que ten fama de honrados na vila 

roubáronme tanta brancura que eu tiña, 

botáronme estrume nas galas dun día, 

a roupa decote puñéronma en tiras. 

Nin pedra deixaron, en donde eu vivira, 

sin lar, sin abrigo, morei nas curtiñas, 

ó raso cas lebres dormín nas campías, 

meus fillos… meus anxos que tanto eu quería, 

morreron, morreron ca fame que tiñan! 

Quedei deshonrada, murcháronme a vida, 

fixéronme un leito de toxos e silvas; 

i en tanto, os raposos de sangue maldita, 

tranquilos nun leito de rosas dormían. 

 

Salvádeme, ouh, xueces!, berrei… Tolería! 

De min se mofaron, vendeume a xusticia. 

Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda 

Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra. 

Entonces cal loba doente ou ferida, 

dun salto con rabia pillei a fouciña, 

Ne-as herbas sentían! 

I a lúa escondíase, i a fera dormía 

cos seus compañeiros en cama mullida. 

 

Mireinos con calma, i as mans estendidas, 

dun golpe, dun soio!, deixeinos sen vida. 

I ó lado, contenta, senteime das vítimas, 

tranquila, esperando pola alba do día. 

I estonces… estonces, cumpreuse a xusticia: 

eu, neles; i as leises, na man que os ferira. 

 

Salvádeme, ¡ouh, xueces!, berrei… Tolería! 

De min se mofaron, vendeume a xusticia. 

Bon Dios, axudaime, berrei, berrei inda 

Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra. 

Entonces cal loba doente ou ferida, 

dun salto con rabia pillei a fouciña, 

Ne-as herbas sentían! 

I a lúa escondíase, i a fera dormía 

cos seus compañeiros en cama mullida.