A mañanciña:

 

Vou camiñando coas miñas cantigas.

Vou coñecendo a toda a miña xente.

E vou sabendo das súas fatigas,

grandes problemas que non esquencen.

Vou percorrendo lonxanos paraxes

e vou cantando cantigas amorosas.

Eu quero ver a xentiña alegre,

quero cantarlle cousas fermosas.

Tamén desexo que se esquenzan dos pesares

e que disfruten do máis grande desta vida.

Por eso canto, por eso digo

e a todos pido: canten comigo!

 

Imos a deixar as nosas penas

que esta vida hai que vivila.

E a dor que levamos nas veas 

esquencela máis axiña.

 

Canta sempre as túas verbas ó vento

e non chores galeguiña.

Xa verás que despois de chover sae o sol.

Tras da noite chega a mañanciña.

 

Eu vou cantando por toda Galicia

eses problemas que temos os galegos,

e vou dicíndolles con cantigas 

que imos loitar para resolvelos.

Vou percorrendo pequenas aldeas

cunha equipaxe cargada de desexos.

E quero ver sempre ese sorriso

nos nosos ollos e os nosos beizos.

E se loitamos coa bandeira da esperanza,

co corpo ergueito e arrimando ben as costas.,

estou segura que a nosa terra

irá pra diant, Galicia enteira.

 

Imos a deixar as nosas penas

que esta vida hai que vivila.

E a dor que levamos nas veas 

esquencela máis axiña.

 

Canta sempre as túas verbas ó vento

e non chores galeguiña.

Xa verás que despois de chover sae o sol.

Tras da noite chega a mañanciña. (bis)