Pra a Habana:

 

Vendéronlle os bois, 

vendéronlle as vacas, 

o pote do caldo 

i a manta da cama. 

 

Véndéronlle o carro 

i as leiras que tiña, 

deixárono soio, 

coa roupa vestida. 

 

María, eu son mozo, 

pedir non me é dado, 

eu vou polo mundo 

pra ver de ganalo. 

 

Galicia está probe, 

i á Habana me vou... 

¡Adios, adios, prendas 

do meu corazón! 

¡Ánimo, compañeiros! 

Toda a terra é dos homes. 

Aquel que non veu nunca máis que a propria, 

a iñorancia o consome. 

 

¡Ánimo! ¡A quen se muda Dios o axuda! 

¡E anque ora vamos de Galicia lonxe, 

verés des que tornemos 

 

o que medrano os robres! 

 

¡E anque ora vamos de Galicia lonxe, 

verés des que tornemos 

o que medrano os robres! 

 

¡Ánimo, compañeiros! 

Toda a terra é dos homes. 

 

Mañán é o día grande, ¡á mar amigos! 

i Mañán, Dios nos acoche! 

¡No sembrante a alegría, 

no corazón o esforzo, 

i a campana harmoniosa da esperanza, 

lonxe, tocando a morto! 

 

Este vaise i aquel vaise, 

e todos, todos se van, 

 

Galicia, sin homes quedas 

que te poidan traballar. 

 

Tés, en cambio, orfos e orfas 

e campos de soledad, 

e nais que non teñen fillos 

e fillos que non tén pais. 

 

E tés corazóns que sufren 

longas ausencias mortás, 

viudas de vivos e mortos 

que ninguén consolará. 

 

Viudas de vivos e mortos 

que ninguén consolará.