A xusticia pola man:

 

Roubáronme tanta brancura que eu tiña; 

Nin pedra deixaron en donde eu vivira; 

Quedéi deshonrada, mucharonme a vida, 

Meus fillos..., ¡meus anxos...!, que tanto eu quería, 

 

Aqués que tén fama de honrados na vila, 

roubáronme tanta brancura que eu tiña; 

botáronme estrume nas galas dun día, 

a roupa de cote puñéronma en tiras. 

 

Nin pedra deixaron en donde eu vivira; 

sin lar, sin abrigo, moréi nas curtiñas; 

ó raso cas lebres dormín nas campías; 

meus fillos..., ¡meus anxos...!, que tanto eu quería, 

¡morreron, morreron ca fame que tiñan! 

 

Quedéi deshonrada, mucharonme a vida, 

fixéronme un leito de toxos e silvas; 

y en tanto, os raposos de sangre maldita, 

tranquilos nun leito de rosas dormían. 

 

-¡Salvádeme, ou, xueces!- berréi...¡Tolería! 

De min se mofaron, vendéume a xusticia. 

-Bon Dios, axudaime- berréi, berréi inda... 

Tan alto que estaba, bon Dios non me oíra. 

 

Entonces, cal loba doente ou ferida, 

dun salto con rabia pillei a fouciña, 

rondei paseniño... ¡Ne as herbas sentían! 

I a lúa escondíase, i a fera dormía 

cos seus compañeiros en cama mullida. 

 

Mireinos con calma, i as mans estendidas, 

dun golpe, ¡dun soio!, deixéinos sin vida. 

I ó lado, contenta, senteime das vítimas, 

tranquila, esperando pola alba do día. 

 

I estonces..., estonces cumpréuse a xusticia: 

eu, neles; i as leises, na man que os ferira. 

 

I estonces..., estonces cumpréuse a xusticia: 

eu, neles; i as leises, na man que os ferira.