Unha noite na eira do trigo:

 

Unha noite na eira do trigo

Ó refrexo do branco luar

Unha nena choraba sen trégolas

Os desdés dun ingrato galán.

 

E a coitada entre queixas dicía:

Xa no mundo non teño a ninguén,

Vou morrer e non ven os meus ollos,

Os olliños do meu doce ben.

 

Os seus ecos de malencolía,

Camiñaban nas alas do vento

I o lamento repetía

Vou morrer e non ven o meu ben.

 

Lonxe dela de pé sobre a popa

Dun aleve negreiro vapor

Emigrando camiño de América

Vai o probe e infeliz amador.

 

I ó mirar as xentís anduriñas

cara a terra que deixa cruzar.

Quen pudera dar volta pensaba.

Quen pudera convosco voar.

 

Mais as aves e o buque fuxían,

Sin ouvir seus amargos lamentos,

 

Soio os ventos repetían,

Quen pudera convosco voar. (bis)

 

Noites craras de aromas e lúa,

Desde entón que tristeza en vós hai

Pros que viron chorar unha nena,

Pros que viron un barco marchar.

 

Dun amor celestial verdadeiro,

Quedou solo de bágoas a proba

Unha cova nun outeiro

i un cadavre no fondo do mar...