O Maio:

 

Aquí ven o maio 

de frores cuberto 

puxéronse á porta 

cantándome os nenos 

i os puchos furados 

pra min estendendo, 

pedíronme crocas 

dos meus castiñeiros. 

 

Pasai, rapaciños, 

calados e quedos, 

que o que é polo de hoxe 

que darvos non teño. 

Eu sónvo-lo probe 

do pobo gallego: 

pra min non hai maio, 

pra min sempre é inverno! 

Cando eu me atopare 

de donos liberto 

i o pan non me quiten 

trabucos e préstemos, 

e como os do abade 

frorezan meus eidos, 

chegado habrá estonces 

o maio que eu quero. 

Queredes castañas 

dos meus castiñeiros? 

Cantádeme un maio 

sin bruxas nin demos; 

un maio sin segas, 

usuras nin preitos, 

sin quintas, nin portas, 

nin foros, nin cregos. 

 

Aquí ven o maio 

de frores cuberto 

puxéronse á porta 

cantándome os nenos 

i os puchos furados 

pra min estendendo, 

pedíronme crocas 

dos meus castiñeiros.