Cantarte Hei Galicia:

 

Cantarte hei, Galicia,

teus dulces cantares,

que así mo pediron

na veira do mare. 

Cantarte hei, Galicia,

na lengua gallega,

consolo dos males,

alivio das penas.

 

Mimosa, soave,

sentida, queixosa;

encanta si ríe,

conmove si chora.

Cal ela, ningunha

tan doce que cante

soidades amargas,

sospiros amantes,

misterios da tarde,

murmuxos da noite:

Cantarte hei, Galicia,

na beira das fontes.

Que así mo pediron,

que así mo mandaron,

que cante e que cante

na lengua que eu falo.

Que así mo mandaron,

que así mo dixeron...

Xa canto, meniñas.

Coidá que comenzo.

Con dulce alegría,

con brando compás,

ó pé das ondiñas

que veñen e van.

Dios santo premita

que aquestes cantares

de alivio vos sirvan

nos vosos pesares;

de amabre consolo,

de soave contento,

cal fartan de dichas

compridos deseios. 

 

Cantarte hei, Galicia,

teus dulces cantares,

que así mo pediron

na veira do mare. 

Cantarte hei, Galicia,

na lengua gallega,

consolo dos males,

alivio das penas.

 

De noite, de día,

na aurora, na sera,

oirésme cantando

por montes e veigas.

Quen queira me chame,

quen queira me obriga:

Cantar, cantareille

de noite e de día,

por darlle contento,

por darlle consolo,

trocando en sonrisas

queixiñas e choros.

Buscaime, rapazas,

velliñas, mociños,

buscaime antre os robres,

buscaime antre os millos,

nas portas dos ricos,

nas portas dos probes,

que aquestes cantares

a todos responden.

A todos, que á Virxen

axuda pedín,

porque vos console

no voso sufrir,

nos vosos tormentos,

nos vosos pesares.

Coidá que comenso...

Meniñas, ¡Dios diante! 

 

Cantarte hei, Galicia,

teus dulces cantares,

que así mo pediron

na veira do mare. 

Cantarte hei, Galicia,

na lengua gallega,

consolo dos males,

alivio das penas.