María Balteira:

 

Señora da saia leda

e do refaixo garzón,

u-las gaitas cantadoras

de bailar arroutador.

 

Señora percorredora

dos camiños da nación,

ulas as harpas bringuelas

coma paxaros de amor.

 

Señora desvergoñada,

digna de todo louvor,

u-los reis e cabaleiros

que andaban ó teu redor.

 

María Balteira,

señora do sol,

onde van os tempos

de arelas de amor.

María Balteira,

señora do sol,

 

Os camiños dos xograres

xa son camiños de dor,

e non resoa nas feiras

a túa leda canción.

 

Xa non se escoitan na terra

as coplas do seu louvor,

e os amenceres son tristes,

e harpas non hai no solpor.

 

A pedra fría te cobre

no último soño traidor,

e talvez sobre ti medra

malva de triste color.

 

Onde van os tempos,

u-los días son

dos pinchacarneiros

nos prados en flor.

 

Os teus amigos son cinza

e o teu sorrir é remol,

os teus camiños cegaron

e os teus amores son po.

 

Mais a túa lingua de carne

pervive na nosa voz,

e algún día escoitaremos

o cantar do reiseñor.

 

Paxaro que canta á noite

antes que saia lo albor

cantigas de tempo novo

pra unha Compostela en flor.

 

María Balteira,

señora do amor,

han chegar os tempos

do abrente do sol.

María Balteira,

señora do amor,