Irmau Daniel:

 

A patria vai desterrada

nun barco polo ancho mar

e un vento lurpio de sangue

afoga en sangue o teu lar.

 

Morte ao inxenio, morte a vida

cando estaba a despertar,

dun longo sono de tébra,

Galicia volve a calar.

 

A patria, oh dona, máis sangue,

a túa semente un cantar.

Recorre os montes e as chainas

coa esperanza a navegar.

Escuras noites de neno

un amigo que nos da

folliñas que abren os ollos

desde o outro lado do mar.

 

(Verso)

A terra fíxose nel verbo harmonioso

transubstanciada en música para darnos

a dimensión exacta dos camiños,

dos ventos e solpores,

das mañás transparentes

e das escuras noites de intrahistoria.

Pasade caladiños,

estades diante a fala,

descubrídevos.

 

Ti xa morto e no silencio,

polo medio o ancho mar,

os bos fillos de Galicia

aprenden en ti a loitar.

Irmao Daniel ti sabías

que ninguén pode matar

o amor con que os ben nacidos

aloumiñan a súa nai.

 

Agora traente de volta

cos teus hastra Bonaval

cómplices maus de silencios

que mudaron pra medrar.

 

Tarde ou cedo,

algún día,

nas aldeas

na ciudá,

o pobo que aínda adormece

há coñecela verdá.

 

Que a patria vai desterrada

nun barco polo ancho mar.