A fouce do avó:

Tres veces a afiei; foi a primeira 

cando, ardendo a seara e mais as meses, 

segou tantas cacholas de franceses 

que non colleran en montóns na eira,

que non colleran en montóns na eira.

Foi a segunda cando, prisioneira 

a Patria dos teocráticos intreses, 

esgazou tras mil loitas e riveses 

do poder absoluto a ruín bandeira,

do poder absoluto a ruín bandeira.

Pola vez derradeira afíoa agora...

-¿E para que, avoeliño? -escrama o neto, 

póndose diante del, coa faldra fóra.

-Para que segues ti -repuxo inquieto-

o froito que eu semei, e que xa cora-

dixo, e sorriu, con risa de esquilete.